Pandemia koronawirusa SARS-CoV-2 w znaczący sposób wpłynęła na nasze funkcjonowanie na wielu płaszczyznach. Także  na prowadzenie postępowań przez sądy i organy administracji publicznej. Z jednej strony, potrzeba ograniczenia transmisji wirusa przyśpieszyła cyfryzację, w tym przeprowadzanie posiedzeń jawnych z wykorzystywaniem środków komunikacji na odległość, czyli tzw. rozprawy online. Z drugiej strony, ciężki przebieg choroby i skala zjawiska wymusiły wprowadzenie nowych regulacji prawnych i nowe interpretacje przepisów wobec wystąpienia tak wyjątkowej sytuacji.

Jedną z instytucji przewidzianych w prawie, która ma szczególne znaczenie w związku z wirusem COVID, jest przywrócenie terminu do dokonania czynności prawnej. Instytucja ta występuje na gruncie różnych reżimów prawnych, zarówno w prawie karnym – art. 126 kodeku postępowania karnego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 534 z późn. zm.), prawie cywilnym – art. 168 kodeksu postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1805 z późn. zm.), a także administracyjnym, w postępowaniu prowadzonym przez organ – art. 58 kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.) oraz sądowo-administracyjnym – art. 86 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., dalej: kpa).

W tym wpisie skupimy się na omówieniu instytucji przywrócenia terminu z uwagi na COVID w postępowaniach administracyjnych

Uchybienie terminu, a przepisy kpa

Zgodnie z art. 58 kpa w razie uchybienia terminowi należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. „Uchybienie terminowi” to po prostu niedotrzymanie wyznaczonego terminu przez osobę, której ten termin został wyznaczony.

Wniosek o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin (np. wnieść opłatę, której nie zapłacono w terminie). 

Zainteresowanym, czyli uprawnionym do złożenia wniosku o przywrócenie terminu, jest osoba uczestnicząca w postępowaniu administracyjnym, uprawniona bądź zobowiązana do dokonania czynności procesowej.

Organ administracji publicznej jest obowiązany przywrócić termin przy łącznym spełnieniu wskazanych poniżej czterech przesłanek, tj.:

  1. uchybienie terminowi nastąpiło bez winy zainteresowanego;
  2. brak winy zostanie uprawdopodobniony;
  3. zainteresowany złożył wniosek o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminowi;
  4. zainteresowany dopełnił czynności, dla której określony był termin, jednocześnie ze złożeniem wniosku o przywrócenie terminu.

Uprawdopodobnienie braku winy w uchybieniu terminowi 

W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że brak winy w uchybieniu terminowi do dokonania czynności może być spowodowany:

  1. obłożną chorobą uniemożliwiającą stronie wniesienie odwołania[1];
  2. niedoręczeniem stronie zapadłej decyzji[2];
  3. nieprawidłowym doręczeniem pisma[3].

Natomiast za niespełniające warunku braku winy w uchybieniu terminowi do dokonania czynności uznaje się m.in.:

  1. nieznajomość prawa[4];
  2. istnienie choćby winy nieumyślnej, niedbalstwa po stronie zobowiązanego do dokonania czynności[5]
  3. oczekiwanie na poradę radcy prawnego[6];
  4. choroba wymagająca leżenia – nie uzasadnia ona sama przez się braku zawinienia i przywrócenia terminu dokonania czynności procesowej, o ile osoba uprawniona do dokonania tej czynności mogła skorzystać z pomocy osób trzecich[7].

Uprawdopodobnienie oznacza brak konieczności udowodnienia. Uprawdopodobnienie tym różni się od udowodnienia, że wystarcza stworzenie w świadomości organu mniejszego lub większego stopnia przekonania o prawdopodobieństwie jakiegoś faktu, a przekonanie organu o istnieniu danego faktu nie jest konieczne. Zainteresowany nie musi udowadniać swoich twierdzeń – wystarczy, jeżeli je uprawdopodobni. W tym celu może posłużyć się wszelkimi środkami, które nie dają pewności, lecz jedynie prawdopodobieństwo prawdziwości jego twierdzeń.

Zainteresowany ma obowiązek uprawdopodobnić, że mimo zachowania należytej staranności nie mógł dokonać czynności w określonym terminie z powodu istnienia przeszkody od niego niezależnej, trudnej w danych warunkach do przezwyciężenia.

Termin od ustania przyczyny uchybienia

Wniosek o przywrócenie terminie zgodnie z art. 59 kpa należy wnieść do właściwego w sprawie organu administracji publicznej. Rozstrzygnięcie w sprawie przywrócenia terminy zapada w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Natomiast, o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia.

Ustanie przyczyny uchybienia terminowi to ustanie przeszkody niemożliwej do przezwyciężenia przez zainteresowanego. Ocena, czy strona dochowała terminu na wniesienie wniosku o przywrócenie terminu, należy do organu administracji publicznej, który może odmówić przywrócenia terminu z powodu spóźnienia wniosku[8].

Zgodnie z art. 58 § 3 kpa przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu jest niedopuszczalne.

Przywrócenie terminu a COVID-19

Wobec trwania już ponad 1,5 roku pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 pojawiło się dość liczne orzecznictwo sądów administracyjnych rozstrzygające, czy przyczyny związane z COVID mogą wypełniać przesłankę braku winy w uchybieniu terminowi do dokonania czynność procesowej. Tytułem przykładu można wskazać następujące:

      • pozostawanie w kwarantannie oraz konieczność leczenia szpitalnego związanego z zachorowaniem na COVID-19 w okresie pandemii należy uznać za zdarzenie, którego nie sposób wcześniej przewidzieć” uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie[9] – w przedmiotowej sprawie na uwagę zasługuję fakt, iż przebywanie na kwarantannie oraz następnie konieczność leczenia szpitalnego związanego z zachorowaniem na COVID-19 nie dotyczyła bezpośrednio strony postępowania, a jej pełnomocnika. Dodatkowo należy wskazać, że pełnomocnik przedstawił na poparcie swoich twierdzeń dokument w postaci „Informacji o pobycie na kwarantannie” oraz kartę informacyjną leczenia szpitalnego.
      • również  Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że przebywanie w izolacji w związku z podejrzeniem, a następnie zdiagnozowaniem zakażenia koronawirusem przez pełnomocnika strony również uprawdopodabnia brak winy w uchybieniu terminowi. Dodatkowo sąd wskazał także na aktualną wiedzę związaną z wpływem choroby COVID-19 na stan zdrowia i szeroko rozumianego samopoczucia osób, które przechodziły tę chorobę[10].
      • Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu dodatkowo podniósł fakt, że organ „nie podjął się próby oceny wpływu na winę strony o uchybieniu przedmiotowemu terminowi realnej możliwości skorzystania przez stronę z pomocy (konsultacji) prawnej, na co wskazała strona jako jedną z przyczyn spóźnienia się z wniesieniem zażalenia. Należy przy tym zauważyć, że w okresie początkowej fazy pandemii doszło do bardzo znacznego ograniczenia kontaktów międzyludzkich, tak w zakresie rodzinnym, jak i społecznym czy też zawodowym. W tym czasie nie funkcjonował, w sposób jak sprzed tego okresu, odpowiedni dostęp do różnych instytucji, organów samorządowych czy państwowych, jak też podmiotów świadczących pomoc prawną. Brak ustosunkowania się do tej okoliczności również oznaczał naruszenie zasad dowodzenia i zbadania wszelkich okoliczności sprawy celem zgodnego z prawem jej rozstrzygnięcia. Powyższe świadczy o naruszeniu przepisów dowodowych w tym art. 77 § 1 kpa”. Sąd poinstruował organ o konieczności stwierdzenia „czy istniejące w dacie doręczenia postanowienia w przedmiocie zarzutów i w dniu złożenia spornego zażalenia, okoliczności i warunki związane z koniecznością przeciwdziałania, zapobiegania i zwalczania COVID-19, miały lub mogły mieć obiektywny wpływ na możliwość terminowego złożenia zażalenia oraz czy panujące w tym czasie rozwiązania prawne co do biegu terminów przewidzianych prawem administracyjnym były na tyle jasne i przejrzyste, że nie wymagały od obywateli szczególnego wysiłku poznawczego by mieć świadomość ich skutków prawnych[11].
      • Do dalej idących wniosków doszedł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazując, że samo podejrzenie zakażenia koronawirusem SARS-CoV- 2 może stanowić spełnienie przesłanki braku winy uchybienia terminowi. „Nie ulega przy tym wątpliwości, że sytuację nawet samego podejrzenia zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 można rozpatrywać w kategoriach siły wyższej, na którą osoba nie ma wpływu i nie mogła jej zapobiec, gdyż ze względu na wysoce zakaźny charakter tego wirusa i stosunkowo długi okres jego inkubacji, często nie jest możliwe zapobieżenie zachorowaniu i wcześniejsze wyeliminowanie wątpliwości co do zakażenia, niż po pojawieniu się konkretnych objawów. Natomiast z uwagi na wskazaną wysoką zakażalność już przy pojawieniu się podejrzenia o zakażeniu priorytetem powinno być zagwarantowanie bezpieczeństwa własnego i innych poprzez samoizolację w celu ograniczenia transmisji wirusa. Do tego dochodzi czynnik psychologiczny związany z obawą, że w danym przypadku przebieg choroby będzie miał gwałtowny i ostry przebieg, wymagający hospitalizacji. Wszystko to sprawia, że w sytuacji podejrzenia bycia osobą zakażoną kwestie związane z codziennymi i służbowymi zobowiązaniami często ustępują takim wartościom jak zdrowie i bezpieczeństwo”.
        Sąd podkreślił, że
        zgodnie z informacjami na stronie rządowej pacjent.gov.pl, w zakładce ABC kwarantanny, aktualnie nie są wydawane zaświadczenia o skierowaniu na kwarantannę, gdyż informacje są przetwarzane elektronicznie. Nałożenie kwarantanny przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest dokumentowane wpisem w systemie teleinformatycznym EWP, do którego dostęp ma m.in. Policja i Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Kwarantanna rozpoczyna się w dniu wystawienia skierowania na test w kierunku COVID-19 i trwa 10 dni. Kwarantanna nie jest nakładana automatycznie, kiedy test jest wykonywany prywatnie, niemniej zaleca się, aby osoba taka pozostawała w izolacji domowej. Przepisy nie nakładają też obowiązkowej kwarantanny na osoby współzamieszkujące z osobą skierowaną na test: zarówno bezobjawową (podejrzaną o zachorowanie na COVID-19), jak również wykazującą objawy chorobowe (podejrzaną o zachorowanie na COVID-19) – w okresie oczekiwania na wynik testu przez tę osobę. Niemniej jednak, jak w każdym wypadku podejrzenia zarażenia u siebie lub osób z bliskiego otoczenia, zaleca się zachowanie ostrożności i ograniczenie kontaktu z innymi osobami. Takie też komunikaty, kładące nacisk na daleko posunięta ostrożność w kontaktach z innymi zarówno na co dzień, jak i szczególnie przy samym podejrzeniu u siebie są przekazywane zarówno przez przedstawicieli władz państwowych oraz ekspertów medycznych w mediach. Jak podano we wniosku, w okresie bezpośrednio poprzedzającym sporządzenie odwołania pełnomocniczka Spółki przebywała w domu wraz z dziećmi, które uczęszczały do szkoły zamkniętej z powodu zakażenia koronawirusem, natomiast u córki w wieku przedszkolnym wystąpiła gorączka i kaszel. Także u samej pełnomocniczki nasiliły się objawy łączone z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, jak gorączka i duszności. Zdaniem sądu, te okoliczności, uzasadniały podjęcie środków ostrożności w celu zminimalizowania ryzyka zakażenia innych osób, np. poprzez kontakt z dokumentacją sporządzaną przez pełnomocnika. Takie działania, podejmują również wszystkie urzędy w kraju, w tym tutejszy sąd. Zgodnie bowiem z § 1 Zarządzenie Nr 32/2020 Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie zmiany zarządzenia nr 12/2020 z dnia 31 marca 2020 r. dot. wprowadzenia kwarantanny na korespondencję przychodzącą do Sądu w formie papierowej, cała korespondencja przychodząca do Sądu w formie papierowej podlega jednodniowej kwarantannie w odrębnym pomieszczeniu. Po upływie okresu kwarantanny podlega rejestracji w biurze podawczym i przekazaniu do właściwej jednostki organizacyjnej Sądu”[12].

Ustawa „covidowa”

Ponadto, omawiając instytucję przywrócenia terminu w trakcie trwania stanu epidemii obowiązującego od 20 marca 2020 r. do odwołania ogłoszonego Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 491), należy wspomnieć o ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1842 z późn. zm.) (ustawa covidowa). 

Zgodnie z art. 15zzzzzn2 ustawy covidowej, w przypadku stwierdzenia uchybienia przez stronę w okresie obowiązywania stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminom:

  1. od zachowania których jest uzależnione udzielenie ochrony prawnej przed organem administracji publicznej;
  2. do dokonania przez stronę czynności kształtujących jej prawa i obowiązki;
  3. przedawnienia;
  4. których niezachowanie powoduje wygaśnięcie lub zmianę praw rzeczowych oraz roszczeń i wierzytelności, a także popadnięcie w opóźnienie;
  5. zawitych, z niezachowaniem których ustawa wiąże ujemne skutki dla strony;
  6. do dokonania przez podmioty lub jednostki organizacyjne podlegające wpisowi do właściwego rejestru czynności, które powodują obowiązek zgłoszenia do tego rejestru, a także terminów na wykonanie przez te podmioty obowiązków wynikających z przepisów o ich ustroju

– organ administracji publicznej zawiadamia stronę o uchybieniu terminu.

W zawiadomieniu tym organ administracji publicznej wyznacza stronie termin 30 dni na złożenie wniosku o przywrócenie terminu. Natomiast w przypadku, o którym mowa w art. 58 § 2 kpa, prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w terminie 30 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Tym samym dotychczasowy termin został wydłużony do 30 dni. 

Od przewidzianego w tym przepisie obowiązku nie przewidziano żadnych wyjątków. Oznacza to, że w każdym przypadku niezachowania przez stronę terminów przewidzianych przepisami prawa administracyjnego, od zachowania których jest uzależnione udzielenie ochrony prawnej przed organem administracji publicznej, w okresie stanu epidemii, organ powinien zastosować się do treści tego przepisu i wynikającego z niego obowiązku zawiadomienia.” – podkreślił Sąd Administracyjny w Rzeszowie[14].

Oznacza to, że na organ nałożony jest obowiązek poinformowania strony o treści przepisu ustawy covidowej, w tym o możliwości złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania oraz rozpatrzenia wniosku złożonego w terminie 30 dni od daty takiego zawiadomienia. Z brzmienia tego przepisu wynika, że stanowi on szczególny tryb przywrócenia terminu, który jest dodatkową ochroną prawną dla stron w postępowaniu administracyjnym w przypadku niedochowania przez nie terminów przewidzianych przepisami prawa administracyjnego, zastrzeżoną dla terminów uchybionych w czasie trwania epidemii. Brak wystosowania do strony takiego zawiadomienia ma wpływ na wynik sprawy, co stanowi podstawę do uchylenia wydanego orzeczenia[15].

Istnienie stanu epidemii i sam fakt istnienia ryzyka zachorowania na COVID-19

Jednakże sądy wskazują, że istnienie stanu epidemii i sam fakt istnienia ryzyka zachorowania na COVID-19 nie może stanowić przyczyny braku winy w uchybieniu terminowi. Dla przykładu można wskazać dwa orzeczenia:

      • Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyjaśnia, że samo twierdzenie przez stronę, że we wcześniejszym terminie nie była ona w stanie wnieść odwołania na skutek zagrożenia epidemicznego i wprowadzanych obostrzeń, bowiem nie miała możliwości sprawdzenia, czy rzeczywiście zasiłek dla bezrobotnych jej nie przysługuje z uwagi na zamknięcie wszystkich bezpłatnych biur pomocy prawnej, nie stanowi uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminowi do wniesienia odwołania. Sąd zwrócił uwagę, że „z wyjaśnień strony przedstawionych w złożonym do Wojewody wniosku o przywrócenie terminu nie wynikało, czy faktycznie skorzystał on z takiej konsultacji, a jeżeli nawet ją uzyskał, to kiedy to w rzeczywistości nastąpiło, co mogło mieć bowiem istotne znaczenie przy ocenie, czy skarżący dochował należytej staranności przy dokonaniu czynności wniesienia odwołania po upływie terminu. Okoliczność istniejącego stanu epidemii i związanych z nim obostrzeń nie może bezwzględnie usprawiedliwiać i sama przez się tłumaczyć w każdym przypadku naruszenia obowiązujących przepisów, w tym dotyczących przekroczenia terminów procesowych”[16].
      • Podobnie twierdzi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach: obawa przed zarażeniem się chorobą wywołaną wirusem SARS-CoV2 nie stanowi przeszkody, która uniemożliwiała złożenie odwołania od decyzji w terminie[17].

Wstrzymanie wykonania decyzji

Omawiając instytucję przywrócenia terminu należy podkreślić, że zgodnie z art. 60 kpa przed rozpatrzeniem prośby o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia organ administracji publicznej na żądanie strony może wstrzymać wykonanie decyzji lub postanowienia. Oznacza to, że wydana decyzja lub postanowienie po upływie terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia stają się ostateczne i mogą być przymusowo wykonane. Wniesienie odwołania wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu nie prowadzi do automatycznego wstrzymania wykonania decyzji lub postanowienia na podstawie art. 130 § 2 kpa. Komentowany art. 60 kpa został wprowadzony w celu ochrony strony postępowania przed ujemnymi skutkami wykonania decyzji lub postanowienia. Ustawodawca przyznał organowi administracji prawo do wstrzymania wykonania decyzji lub postanowienia przy czym nie zostały wskazane przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania decyzji lub postanowienia, co oznacza, że organ administracji powinien kierować się zasadami ogólnymi uwzględniania słusznego interesu obywateli (art. 7 kpa) oraz prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie uczestników postępowania do władzy publicznej (art. 8 kpa)[18].

Dotychczas w literaturze i orzecznictwie wskazywano, że choroba co do zasady nie może być kwalifikowana jako siła wyższa i okoliczność stanowiąca brak winy, jednakże dotyczyło to chorób jednostki lub niewielkiej grupy osób, które nie zagrażały całemu społeczeństwu i zdrowiu publicznemu. Natomiast w przypadku epidemii COVID-19, która stanowi nowe, nieprzewidywalne zjawisko i w przypadku której do tej pory nie została opracowana właściwa terapia ratująca życie chorych, należy uznać, że stanowi ona rodzaj siły wyższej[13]. Potwierdza to także definicja zawarta w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1845 z późn. zm.) stanowiąca, że epidemia to wystąpienie na danym obszarze zakażeń lub zachorowań na chorobę zakaźną w liczbie wyraźnie większej niż we wcześniejszym okresie albo wystąpienie zakażeń lub chorób zakaźnych dotychczas niewystępujących.

Jeśli w Twoim przypadku niedotrzymanie terminu w sprawach administracyjnych spowodowane było ciężkim przebiegiem COVID-19 i chciałbyś wnioskować o przywrócenie terminu, to możesz skorzystać z naszego gotowego wzoru wniosku o przywrócenie terminu. Zapraszamy!

Photo by L N on Unsplash
[1] E. Iserzon, J. Starościak, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz (teksty, wzory i formularze), Warszawa 1970, s. 138.
[2] Ibidem, s. 139–140.
[3] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4.07.2012 r., II GSK 688/11, LEX nr 1217417.
[4] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29.08.1997 r., III SA 101/96, LEX nr 30857.
[5] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 22.05.1997 r., SA/Sz 630/96, LEX nr 30784.
[6] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 26.11.1997 r., I SA/Lu 1219/96, LEX nr 31857.
[7] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31.01.2012 r., II OSK 2175/10, LEX nr 1138097.
[8] A. Wróbel [w:] M. Jaśkowska, M. Wilbrandt-Gotowicz, A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX/el. 2021, art. 58.
[9] Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 grudnia 2020 r. II SA/Go 648/20.
[10] Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 czerwca 2021 r. II SA/Po 344/21.
[11] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 stycznia 2021 r. I SA/Gl 1287/20.
[12] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 20.04.2021 r., II SA/Gd 850/20, LEX nr 3165314.
[13] A. Partyk, Epidemia (COVID-19) a tok postępowań cywilnych i sądowoadministracyjnych, PPP 2020, nr 5, s. 42-52.
[14] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 14.09.2021 r., II SA/Rz 923/21, LEX nr 3244116.
[15] Wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie z 5.10.2021 r., II SA/Rz 1032/21, LEX nr 3246297.
[16] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 marca 2021 r. III SA/Gd 883/20.
[17] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 września 2021 r. II SA/Gl 487/21.
[18] P. M. Przybysz [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2021, art. 60.
Udostępnij